foto: Magdalena Gessler
Urodzili się:
1830 – Camille Pissarro, francuski malarz (zm. 1903)
1835 – Henryk Wieniawski, polski kompozytor, skrzypek (zm. 1880)
1856 – Nikola Tesla, serbski fizyk, wynalazca (zm. 1943)
1871 – Marcel Proust, francuski pisarz (zm. 1922)
1930 – Roman Huszczo, polski reżyser filmów animowanych (zm. 2015)
1952 – Emilian Kamiński, polski aktor, wokalista, dramaturg
1953 – Magda Gessler, polska malarka, restauratorka
1959 – Zbigniew Kraszewski, polski perkusista, członek zespołów: Kombi, TSA i O.N.A.
1972 – Peter Serafinowicz, brytyjski aktor, komik, scenarzysta, reżyser, kompozytor pochodzenia polskiego
Jacob-Abraham-Camille Pissarro urodził się w Charlotte Amalie na wyspie Saint Thomas w Duńskich Indiach Zachodnich (od 1917 Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych). Jego rodzicami byli: Abraham Gabriel Pissarro, portugalski Żyd sefardyjski i Rachel Manzano-Pomie, kreolka z Dominikany. Pissarro w wieku 12 lat został wysłany do szkoły w Paryżu. Potem powrócił na wyspę Saint Thomas, gdzie w wolnym czasie zajmował się rysowaniem.
W 1849 roku poznał duńskiego malarza Fritza Melbye, który niedawno przybył na wyspy z Kopenhagi, aby ćwiczyć pejzaż marynistyczny pod okiem brata Antona Melbye. Fritz Melbye zainspirował młodego Pissarro do zajęcia się zawodowo malarstwem, po czym został jego nauczycielem i bliskim przyjacielem. W 1852 roku obaj malarze popłynęli do Wenezueli, gdzie mieszkali razem aż do 1855, kiedy Pissarro powrócił na Saint Thomas by jeszcze w tym samym roku wyjechać do Paryża. W Paryżu studiował na różnych uczelniach (w tym École des Beaux-Arts i Académie Suisse, gdzie poznał Claude’a Moneta) oraz u takich mistrzów, jak Jean-Baptiste Camille Corot, Gustave Courbet i Charles-François Daubigny.
Pissarro brał udział we wszystkich wystawach impresjonistów. W latach 1884–1890 zbliżył się do neoimpresjonizmu i pod wpływem Seurata stosował technikę puentylizmu.
W 1890 Pissarro ponownie odwiedził Anglię i namalował około dziesięciu widoków centralnego Londynu. Wrócił tu ponownie w 1892, malując kilka widoków Kew Gardens i Kew Green, a także w 1897, kiedy namalował kilka obrazów przedstawiających Bedford Park i Chiswick.
W marcu 1893 paryska Galerie Durand-Ruel zorganizowała dużą wystawę 46 prac Pissarro wraz z 55 pracami Antonio de La Gandary. Ale, podczas gdy krytycy entuzjastycznie przyjęli dorobek de La Gandary, ich ocena sztuki Pissarro była chłodniejsza. Pissarro raz z synem Lucienem przystąpił do Société des artistes indépendants (Stowarzyszenia artystów niezależnych). Od 1895 z powodu choroby oczu zaprzestał pracy w plenerze. Wiele swoich ostatnich pejzaży namalował z okna w Paryżu, Rouen i Éragny, gdzie mieszkał. Przed śmiercią całkowicie stracił wzrok.
Pissarro zmarł w Paryżu 13 listopada 1903. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise.
Zaraz po ukończeniu warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w 1975 roku zadebiutował w pierwszym spektaklu Teatru na Woli Pierwszy dzień wolności Kruczkowskiego w reż. Tadeusza Łomnickiego[1]. Jednym z jego największych osiągn
ięć była rola w spektaklu prozy Edwarda Stachury Się w małej salce Teatru Na Rozdrożu w Warszawie.W latach 1977-83 związany był z Teatrem Narodowym, w latach 1983-2000 związał się z Teatrem Ateneum, występował także w teatrach warszawskich: Komedia (1989, 2002), Rozmaitości (1990), Powszechnym im. Zygmunta Hübnera, gdzie odniósł sukces jako Janosik-Swój w przedstawieniu Ernesta Brylla Na szkle malowane (1993) w reżyserii Krystyny Jandy oraz zagrał w swojej autorskiej sztuce Romans (1996) w reżyserii Roberta Glińskiego, Muzycznym ‚Roma’ (1999), Studio Buffo jako Pan Capuleti w musicalu Janusza Józefowicza Romeo i Julia (2004) oraz Rampa na Targówku (2006). Od roku 1997 powrócił na stałe do Teatru Narodowego.
W 1993 roku na XXVII Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu odebrał nagrodę jury oraz nagrodę publiczności za monodram Kontrabasista według Patricka Süskinda. W 2002 roku na II Krajowym Festiwalu Teatru PR i TV „Dwa Teatry” w Sopocie zdobył wróżnienie dla autorskiego słuchowiska Romans, a w 2004 roku na XLIII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych otrzymał II miejsce w plebiscycie publiczności na najlepszą rolę męską Spotkań – za rolę Kempa w przedstawieniu Czuwanie Morrisa Panycha. W 2005 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2007 roku odebrał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wybudował prywatną scenę Teatr Kamienica przy al. Solidarności 93 (nieopodal stacji metra Ratusz), gdzie od 27 kwietnia 2009 roku wystawia sztuki.
Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 4 grudnia 2007 za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Uroczystość dekoracji odbyła się 10 grudnia 2007 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego. 5 czerwca 2014 za wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z wykształcenia jest technikiem ekonomistą. Ukończył Technikum Ekonomiczne nr 8 w Warszawie przy ul. Joliot-Curie 13, niedaleko Polskiego Radia.
Magdalena Gessler – jej ojciec, Mirosław Ikonowicz, wywodzący się z Wileńszczyzny Polak o włoskich korzeniach (po matce pochodzącej z Wenecji) był korespondentem PAP, zaś brat Piotr Ikonowicz jest pozaparlamentarnym politykiem lewicy, prawnikiem i dziennikarzem. Dzieciństwo spędziła w Sofii, w Bułgarii, było to związane z działaniami zawodowymi jej ojca.
W latach 60 XX w. wraz z rodziną zamieszkała w Hawanie, a po kilku latach w Madrycie, gdzie ukończyła malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych.
W latach 80 XX w. wyszła za Volkharta Müllera, korespondenta tygodnika „Der Spiegel” w Madrycie[6]. Po jego śmierci w 1986 wróciła do Polski i wyszła za Piotra Gesslera, członka rodziny warszawskich restauratorów, syna Zbigniewa Gesslera i brata Adama Gesslera. Po podziale rodzinnej firmy w 1991 Piotrowi i Magdzie Gesslerom przypadła restauracja „U Fukiera” w Warszawie. Bywa niekiedy mylona z Martą Gessler, właścicielką restauracji „Qchnia Artystyczna” i kwiaciarni „Warsztat Woni” w Warszawie. Obie są kolejnymi żonami Piotra Gesslera, stąd zbieżność nazwisk.
Obecnym konkubentem Magdy Gessler jest Waldemar Kozerawski. Magdalena Gessler ma troje dzieci: syna Tadeusza (ur. 1983) i córkę (zmarła miesiąc po urodzeniu) z pierwszego małżeństwa oraz córkę Larę (ur. 1989) z drugiego małżeństwa.
Mieszka w Łomiankach pod Warszawą. Jej ojcem chrzestnym był przyjaciel rodziny, Ryszard Kapuściński. Od dzieciństwa fascynuje się kulturą prawosławną, m.in. dlatego, że jej matka, Olga Borkowska, jest Rosjanką. Magdalena Gessler deklaruje się jako osoba prawosławna.
