21 kwietnia urodzili się:
1908 – Jerzy Hryniewiecki, polski architekt, urbanista (zm. 1989)
1915 – Anthony Quinn, amerykański aktor (zm. 2001)
1923 – Gustaw Holoubek, polski aktor, reżyser teatralny (zm. 2008)
1930 – Silvana Mangano, włoska aktorka (zm. 1989)
1936 – Andrzej Twerdochlib, polski pisarz (zm. 1991)
1953 – Wojciech Waglewski, polski gitarzysta, wokalista, członek zespołu Voo Voo
1977 – Tomasz Kot, polski aktor
1989 – Anna Matysiak, polska aktorka
Anthony Quinn, właśc. Antonio Rudolfo Oaxaca Quinn (ur. 21 kwietnia 1915 w Chihuahua, zm. 3 czerwca 2001 w Bostonie) – aktor amerykański pochodzenia meksykańsko-irlandzkiego, malarz i rzeźbiarz. Urodził się w Meksyku w Chihuahua. Jego matka (Manuela „Nellie” Oaxaca) była Indianką pochodzącą z Azteków, ojciec Francisco był mieszanego pochodzenia meksykańsko-irlandzkiego. Po rewolucji Pancho Villi rodzina wyemigrowała do USA.Nim Anthony związał swoje życie z aktorstwem, pracował między innymi jako rzeźnik, zatrudniał się przy uboju zwierząt, był również bokserem, a jako mały chłopiec – pucybutem i gazeciarzem. Do Hollywood trafił w 1936 roku, a drogę do kariery otwarło mu małżeństwo z córką reżysera Cecila B. De Mille’a.Wylansowali go jednak twórcy europejscy – Federico Fellini rolą Zampano w La stradzie i Michael Cacoyannis rolą tytułową w Greku Zorbie. To właśnie z tą drugą rolą, brawurowo zagraną, jest dziś Quinn najczęściej kojarzony. Przyniosła mu ona międzynarodową sławę. Quinn rzadko grał klasycznych Amerykanów – często wcielał się w postaci Indian, Greków, Meksykanów, Francuzów, Włochów czy Arabów. Największe swoje kreacje stworzył w filmach: Krew na piasku, La strada, Dzwonnik z Notre Dame, Działa Navarony, Lawrence z Arabii, Dzieci Sancheza, Lew pustyni, Stary człowiek i morze.Chociaż najbardziej znany jest z ról ludzi twardych i bezkompromisowych, potrafił również – w takich filmach, jak 25. Godzina, Trzewiki rybaka, Stradivarius – kreować nacechowane głębokim humanizmem postacie ludzi wrażliwych, z trudem radzących sobie z brutalnością otaczającego ich świata. Wielkim fanem Anthony’ego był reżyser David Lean. Ostatni film z udziałem Quinna, Słodka zemsta (ang. Avenging Angelo) wszedł na ekrany już po śmierci aktora. Zmarł w Bostonie w wyniku komplikacji oddechowych związanych z rakiem krtani.
Gustaw Teofil Holoubek (ur. 21 kwietnia 1923 w Krakowie, zm. 6 marca 2008 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser i dyrektor teatrów, pedagog, prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu, członek Polskiej Akademii Umiejętności, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji, senator I kadencji.Był jedynym dzieckiem Czecha, który osiedlił się w Polsce po I wojnie światowej, żeniąc się z owdowiałą Polką z Krakowa.W 1939 na ochotnika zaciągnął się do wojska i uczestniczył w kampanii wrześniowej. Był jeńcem w obozach w Magdeburgu i Toruniu. Został zwolniony w 1940, wcześniej w niewoli zachorował na gruźlicę. Do 1945 pracował w krakowskiej gazowni. Po wojnie, w 1947 ukończył studia w krakowskim Państwowym Studiu Dramatycznym (przekształconym później w Państwową Wyższą Szkołę Teatralną). Wcześniej uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie.W teatrze zadebiutował 1 marca 1947 rolą Charysa w Odysie u Feaków Stefana Flukowskiego w Starym Teatrze w Krakowie. W latach 1949-1956 pracował jako kierownik artystyczny, reżyser i aktor Teatru Śląskiego w Katowicach.W trakcie swojej kariery teatralnej zagrał m.in. rolę tytułową w Fantazym Juliusza Słowackiego we własnej reżyserii (Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, 1955), sędziego Custa w Trądzie w pałacu sprawiedliwości Ugo Bettiego w reż. Marii Wiercińskiej (Scena Kameralna Teatru Polskiego w Warszawie, 1958), Goetza w Diable i Panu Bogu Jean-Paula Sartre’a w reż. Ludwika René (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1960), Skrzypka w Rzeźni Sławomira Mrożka (1975), tytułową w Królu Learze Williama Szekspira (1977, oba przedstawienia w reż. Jerzego Jarockiego w Teatrze Dramatycznym w Warszawie). W 1989 wystąpił w przedstawieniu Mała Apokalipsa na podstawie powieści swego przyjaciela, Tadeusza Konwickiego, wyreżyserowanym przez Krzysztofa Zaleskiego (Teatr Ateneum w Warszawie).Był Gustawem-Konradem w Dziadach Adama Mickiewicza, inscenizowanych w 1967 przez Kazimierza Dejmka w Teatrze Narodowym. Zdjęcie tego przedstawienia z afisza przez władze przyczyniło się do wybuchu demonstracji studenckich i zapoczątkowało wydarzenia Marca 1968. Kreacja Gustawa Holoubka, odtwórcy głównej roli, wpłynęła na wymowę widowiska i oddźwięk społeczny przedstawienia. W 1981 zagrał rolę Superiusza w Pieszo Sławomira Mrożka, w reżyserii Jerzego Jarockiego. Zaprotestowała wówczas m.in. grupa wojskowych, publikując list w „Żołnierzu Wolności”.Zagrał w prawie stu przedstawieniach Teatru Telewizji, współpracując z wieloma polskimi reżyserami, m.in. Adamem Hanuszkiewiczem, Zygmuntem Hübnerem, Andrzejem Łapickim, Olgą Lipińską, Jerzym Gruzą, Janem Englertem, Andrzejem Wajdą i Krzysztofem Kieślowskim. Jako reżyser przeniósł na ekran Teatru Telewizji m.in. Fantazego (1971) i Kordiana Juliusza Słowackiego (1980), Hamleta Williama Szekspira (1974), Na dnie Maksima Gorkiego (1994), Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego (1999) i Króla Edypa Sofoklesa (2005).Był wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie. Przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora Teatru Dramatycznego w Warszawie. Został odwołany w styczniu 1983 z powodu konfliktu z ówczesnymi władzami.W filmie zadebiutował rolą Feliksa Dzierżyńskiego w Żołnierzu zwycięstwa w reż. Wandy Jakubowskiej (1953). Łącznie zagrał ok. 50 ról. Wystąpił w kilku filmach Wojciecha Jerzego Hasa: Pętli, Pożegnaniach, Rękopisie znalezionym w Saragossie i Sanatorium pod Klepsydrą. Zagrał także w Prawie i pięści Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego, Klubie profesora Tutki Andrzeja Kondratiuka, Marysi i Napoleonie Leonarda Buczkowskiego, Jak daleko stąd, jak blisko i Lawie Tadeusza Konwickiego. Był reżyserem noweli filmowej Czas przybliża, czas oddala, będącej pierwszą częścią cyklu Spóźnieni przechodnie, a także reżyserem i scenarzystą filmu Mazepa, zrealizowanego na podstawie dramatu Juliusza Słowackiego.W 1976 i 1980 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL. W 1976 wybrany na posła do Sejmu PRL z listy Frontu Jedności Narodu[1]. W 1982, po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego, zrzekł się mandatu. W latach 1989-1991 był senatorem I kadencji wybranym z ramienia Komitetu Obywatelskiego (w trakcie kadencji przeszedł do Unii Demokratycznej). Od 1992 do 1993 zasiadał w Radzie ds. Kultury przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej Lechu Wałęsie.Od 1994 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Współpracował z miesięcznikiem psychologicznym „Charaktery”.Był mężem aktorek Danuty Kwiatkowskiej, następnie Marii Wachowiak, a od 1973 Magdaleny Zawadzkiej. Miał troje dzieci: Ewę (z pierwszego małżeństwa), Magdalenę (z drugiego) i Jana Holoubka (z trzeciego), operatora filmowego.Przez wiele lat kibicował klubowi piłkarskiemu Cracovia.Zmarł 6 marca 2008. Został pochowany 12 marca na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego w uznaniu znamienitych zasług dla kultury polskiej, za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i dydaktycznej
Silvana Mangano (ur. 21 kwietnia 1930 w Rzymie, zm. 16 grudnia 1989 w Madrycie) – włoska aktorka filmowa.Była tancerką i modelką. W 1946 wygrała konkurs Miss Rzymu, by rok później wziąć udział w konkursie Miss Włoch (tytuł ten zdobyła inna przyszła gwiazda włoskiego kina – Lucia Bosé).Debiutowała na ekranie w 1946, ale gwiazdą stała się dzięki filmowi Gorzki ryż (1949) Giuseppe De Santisa. Film wyprodukował Dino De Laurentiis, przyszły mąż Silvany, wówczas początkujący producent, który wkrótce stał się jedną z najbardziej wpływowych postaci w branży filmowej. Kariera Silvany nabrała również dzięki niemu zawrotnego tempa.
Początkowo występowała w dość lekkim repertuarze, w którym eksponowano zwłaszcza jej nieprzeciętną urodę i kobiece kształty. Z czasem zaczęła wyzwalać się ze swojego wizerunku seksbomby i stała się cenioną aktorką dramatyczną. Grała w filmach najwybitniejszych reżyserów włoskiego kina: Vittoria De Siki (Złoto Neapolu, Sąd ostateczny), Piera Paolo Pasoliniego (Król Edyp, Teoremat), Alberta Lattuady (Anna), Maria Monicellego (Wielka wojna), Luchina Viscontiego (Śmierć w Wenecji, Ludwig, Portret rodzinny we wnętrzu).
Wojciech Waglewski (ur. 21 kwietnia 1953 w Nowym Sączu – polski gitarzysta, kompozytor, aranżer i producent muzyczny. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV oraz Polskiej Akademii Filmowej.Ma żonę Grażynę, z którą ma dwóch synów, obecnie artystów hip-hopowych: Fisza (Bartosz, 1978) i Emade (Piotr, 1981). Syn Jerzego Waglewskiego.
Studiował socjologię. Początkowo grał w warszawskim klubie studenckim Alfa, skąd między innymi za namową Zbigniewa Hołdysa, trafił do klubu Medyk.Na początku lat 70. Waglewski przez krótki okres współpracował z Michałem Urbaniakiem, współtworzył również zespoły Zen i Nirwana. Po okresie grania w klubach studenckich Waglewski z grupą muzyków o płynnym składzie eksperymentował z własnymi pomysłami kompozytorskimi w klimacie zbliżonymi do twórczości Mahavishnu Orchestra. Jednocześnie jako muzyk sesyjny brał udział w nagraniu wielu płyt. Muzyczną karierę przerwało wcielenie Waglewskiego w 1978 roku do wojska.W latach 1982-1983 zachęcony przez Zbigniewa Hołdysa wziął udział w sesji I Ching, w ramach której Waglewski udzielał się nie tylko jako gitarzysta, ale również jako kompozytor (Milo), a nawet wokalista (Ja płonę z albumu I Ching, Czerwony deszcz z albumu Świnie). W roku 1985 w radio pojawiły się nagrania zapowiadane jako „Morawski Waglewski Nowicki Hołdys bez Hołdysa”, które następnie zaczęto sygnować inicjałami lidera, Wojtka Waglewskiego. W ten sposób w mediach rozpoczął funkcjonowanie zespół Voo Voo, z którym Wojciech Waglewski złączył nierozerwalnie następne lata swojej działalności, będąc nie tylko jego założycielem, ale i liderem. Niezależnie od głównego nurtu swojej działalności z zespołem Voo Voo Waglewski kontynuował działalność solową. Poza dedykowaną żonie Grażynie osobistą płytą Gra-Żonie komponował muzykę teatralną i filmową, z czego część ukazała się na płytach (np. Jasne błękitne okna). Współpracował z takimi artystami jak Raz, Dwa, Trzy, Kazik, T.Love, Martyna Jakubowicz, Renata Przemyk, Lech Janerka, Edyta Bartosiewicz, Atrakcyjny Kazimierz, Justyna Steczkowska, Antonina Krzysztoń, Natalia Korczakowska, Kayah, Maria Peszek, Plateau czy AbradAb. Specjalnością Wojtka Waglewskiego stały się duety. Występował m.in. z Tomaszem Stańką, Maciejem Maleńczukiem, Mateuszem Pospieszalskim, Maciejem Sobczakiem, Bartkiem „Borutą” Łęczyckim. W planach ma płytę z Leszkiem Możdżerem. Od 2008 roku wraz synem Fiszem prowadzi audycję „Magiel Wagli” w Programie III Polskiego Radia
